Ik voelde haar borsten in mijn nek. Heel even kuste haar kin mijn hoofd. Haar ontblote armen lagen op mijn armen. Met beide handen hield ze mijn polsen vast. Zo stond de cursusleidster achter mij, lichtelijk voorovergebogen, terwijl ik op een stoel zat. Ik doe het nog een keer voor, zei ze.

Ik deed het niet goed. Slecht zelfs. Op wat voor manier we samen het microvezeldoekje ook uitwrongen, mijn polsen zaten te veel op slot. De truc is om de polsen zo min mogelijk te belasten. Ze bleef mij moed inpraten dat het de volgende keer vast zou lukken, maar ik was mij continu bewust van de warmte in mijn nek. Van haar armen. Haar verrassend ruwe vingers. Ik was weer volledig ondergedompeld in de draaikolk, snakkend naar adem.

Zuurstoftekort vertaalde zich naar zweet. Ik kreeg klamme handen. Mijn rug plakte tegen de leuning. Nog een keer, sprak ze liefdevol uit. Ze fluisterde het bijna in mijn oor. Er gebeurde iets in mijn gezicht. Alsof ik verbrand was door de eerste lentezon tijdens de lunch. Zo rood was mijn kop. Hoe ik dat wist? Dat werd gewoon uitgesproken door mijn overbuurvrouw. Sommige Vlamingen zijn wel direct.

Het was gelukkig het laatste trainingsonderdeel. De kennismaking met deze wereld bleek onverwacht een pittige. Kort daarop volgde een andere: mijn eerste onderdompeling in de literaire wereld.

Ik had mij ingeschreven voor een schrijfdag op 25 maart in Antwerpen. Gespannen reed ik ernaartoe, onzekerheid maakte zich meester. Is mijn jacht eigenlijk wel realistisch? Zomaar een roman schrijven, zonder voorbereiding. Ik was doodsbang dat tijdens de lezingen en interviews met voor mij onbekende mensen dit gevoel versterkt zou worden.

Maar ik ging toch. Want ik schrijf niet voor mijn eigen boekenkast. Ik was geselecteerd om te mogen pitchen bij een uitgever. Een twintigtal pagina’s van mijn manuscript droeg ik de hele dag als een baksteen in mijn rugzak. Maar wel een baksteen waar ik in geloof. Tegen vieren plofte die op tafel.

Hoe mij dat verging? Over zeven nachten is het weer woensdag!