Met een brede grijns stond Christoffer afgelopen vrijdag achter het raam van zijn bovenwoning. Hij lachte niet alleen omdat het mij na zes keer steken was gelukt om de auto in te parkeren, maar ook omdat ik wist dat hij klaar was met het lezen van mijn manuscript. Ik liep achter hem aan de trap op en staarde naar de treden. Tijdens mijn vakantie had hij niet laten weten wat hij van het manuscript vond. Veel meer dan de bladzijde waar hij precies was met lezen, had hij niet losgelaten.

Zufan ook niet. Ze had in drie lagen kleding op een houten balkon met uitzicht op het type kerk die je in elk bergdorp tegenkomt, de laatste hoofdstukken gelezen. De regen had ons letterlijk vanuit Kroatië via Slovenië en Hongarije, weer terug naar Slovenië gedreven. We hadden afgesproken er pas over te praten wanneer ze klaar was. Ik zat naast haar en las -of beter gezegd bekeek- de bladzijden in Oorlog en terpentijn van Stefan Hertmans. Ik kon mij onmogelijk concentreren en reageerde op elke zucht, grijns, en afwijkende ademhaling van de vrouw die ik de dag ervoor ten huwelijk had gevraagd. Hoe graag ik ook naast haar wilde blijven zitten, dit werkte niet. Ik trok mijn hardloopschoenen aan. De ronde leek halverwege meer op bergwandelen dan op hardlopen, maar het had effect. De spanning trok letterlijk vanuit mijn hoofd naar mijn kuiten.

Na anderhalf uur kwam ik terug, en stond ik te zwaaien onder het balkon. Aan de lach op haar gezicht kon ik zien dat ze klaar was. Ik haalde diep adem en liep zo langzaam mogelijk naar boven. Op dat moment wilde ik dat de traptreden, ondanks een paar schreeuwende onderbenen, tot in het oneindige zouden doorgaan. Mijn in het afgelopen jaar geschapen wereld ontving haar eerste bezoeker. Vond ze het net zo onbewoonbaar als de eilanden bij expeditie Robinson? Of had het al enige luxe, en leek het op die primitieve camping in Kroatië?

Ze vond het zelfs meer dan dat. Het boek typeren als een vijfsterrenresort gaat te ver, maar het was minstens zo comfortabel als het appartement waar we die nacht in verbleven. Ik denk dat ik voor het eerst echt heb ervaren wat het betekent wanneer er een last van je schouders valt. We praatten en discussieerden over de personages die ineens tot leven waren gekomen, wat ik het allerleukste vond om te doen. We lachten om mijn veelvoud aan (onnatuurlijke) beeldspraken, gekke fouten of overbodige zinnen. Maar ze was geboeid, en meer had ik niet durven wensen.

Ook Christoffer had de drang gehad om door te lezen. En was trots. De biertjes hielpen bij het geven en ontvangen van de verbeterpunten. Ik legde de opmerkingen van Zufan aan hem voor, waar hij het soms mee eens was, en soms ook niet. Dat was precies de reden waarom ik het aan niet meer dan twee mensen laat lezen. Aan mij nu de taak een nieuwe versie te maken, waarmee ik de komende tijd de kans ga wagen om op te vallen in de slush pile -de enorme stapel manuscripten op de bureaus van menig uitgever. Ik heb al de mogelijkheid om het bij een uitgever in België uit te geven, waar ik erg blij mee ben. Maar ik wil eerst kijken of er zich nog andere opties voordoen. Welke schrijver droomt er niet van een grote uitgever? Het worden spannende weken.

Tot de volgende.