Ik reed gister nog net niet juichend weg, maar alles in mij schreeuwde om een hoge kreet uit te slaan. Zo eentje als afgelopen weekend, toen ik tegen het aanrecht leunde op een huisfeestje van een van mijn laatste Utrechtse vrienden die nog in een sloopwoning woont. Ik probeerde tevergeefs mee te blèren met een nummer dat iedereen blijkbaar veel te lang niet had gehoord. Maar de euforie die ik op dat moment voelde, met een beugel Grolsch in mijn linkerhand, viel bijna in het niet bij die van gistermiddag 17.01 uur.
Nooit meer met een schuursponsje de poepresten aan de onderkant van de bril wegschrobben, de stof uit de binnenkant van lampenkappen halen, met een plumeau langs de plinten en op mijn knieën de douchecabine schoonmaken, terwijl ik de blik van het doucheputje vermijd. Die mij altijd lijkt toe te schreeuwen: ha, daar ben je weer. Succes, want ik heb nu nog meer haren vermengd met zeepresten aan mij hangen, dan vorige week. Niet zelden draaide ik vervolgens aan de knop van de regendouche, in plaats van de knop van de douchekop, waar ik mee in mijn handen stond. Weer zeiknat.
Dit alles -in ieder geval als werk- nooit meer. De laatste werkdagen voelde een beetje als een lange vlucht in een vliegtuig: wanneer je weet dat je er bijna bent, ben je er ineens helemaal klaar mee. Wie zijn droom najaagt, moet ook de consequenties slikken. Dat heb ik altijd proberen te onthouden wanneer ik om tien uur ’s morgens met mijn snufferd boven de wc op de eerste verdieping hing, en om vier uur ’s middags dat tafereel herhaalde bij het toilet in de welkomsthal. Maar het was nu echt genoeg.
Vorige week had ik twee sollicitatiegesprekken bij verschillende bedrijven in de logistieke sector. Daar ik het bij alle twee geworden was, kon ik kiezen voor de mooiste uitdaging. Ik ga 4/5 aan de slag, waardoor ik daarnaast aan mijn manuscript kan blijven sleutelen en mijzelf als schrijver kan blijven ontwikkelen. Nu ligt mijn manuscript nog even op de plank, maar in het nieuwe jaar pak ik het met een frisse blik weer verder op.
Volgende week maandag begin ik bij mijn nieuwe job. Het voelt daarom alsof ik nu vakantie heb, Fifa 18 op de PlayStation staat al te draaien. Is er toevallig iemand online?
Tot volgende week!
gefeliciteerd Jireël! Het zal andere blogs opleveren, zeker die uit het begin van je schoonmaak-carrière waren hilarisch |-D
Maar ik kan me de opluchting en de net-niet-geslaakte kreet heel goed voorstellen.
Veel-succes-ìn en plezier-mèt-schrijven-over je nieuwe werkkring!