Matchday. De afgelopen drie edities van het WK waren de nachten voorafgaande aan deze dag onrustig. Lag het shirt van het Nederlands elftal al een week lang netjes klaar. In 2006, toen Servië en Montenegro nog onder dezelfde vlag speelden, wonnen we met 1-0 dankzij een goal van de jonge Arjen Robben. Ik speelde met mijn bandje Sense Forward op een nagenoeg lege markt in Middelburg, een half uur voor de aftrap van de wedstrijd. Overal waar we keken was het oranje. Zelfs de monitoren hadden een oranje kleedje. Vier jaar later stuurde het Nederlands elftal de Denen met 2-0 van het veld en ontstond er iets waanzinnig moois. Ik werd goed dronken en kon mijn eigen huis bijna niet meer vinden, omdat elke straat op elkaar leek. Vier jaar geleden een legendarische wedstrijd tegen Spanje. Er schijnen die dag her en der wat aardbevingen gemeten te zijn.  

Nu is Panama de tegenstander. Ik fietste vanmorgen naar mijn werk, maar zag maar één versierde auto. Er hing slechts één vlag uit het raam. Enkel de laatste straat voordat ik bij mijn werk ben, is versierd. Of nou ja –daar hangt van het ene raam naar het andere een rij vlaggetjes. Ik vroeg aan de magazijnier hoeveel het gaat worden, hij hoopte op 3-2.  

Ik vind het ineens helemaal niks dat Oranje er niet bij is. Voor het eerste fluitsignaal al denken dat we wereldkampioen zijn -ik mis het ontzettend. De appgroep die ontploft, het afspreken bij café de Windhoek in Lombok. Het doordeweeks net wat te veel drinken, om met kleine ogen de volgende dag weer uit te kijken naar de volgende feestdag.

Anderhalf jaar geleden heb ik een voetbalshirt van België gekregen. Ik had het gisteravond klaargelegd, en heb het net aangetrokken. Ik had zin in de eerste wedstrijd. Maar het zit me niet lekker, het voelt anders. Ik erger me aan het lipje in mijn nek, het nummer dat tegen mijn rug plakt. Dingen waar ik me met dat andere shirt om mijn schouders, nooit druk om maakte.

Ik ga zo met Zufan naar de Korenmarkt. Vanavond de nabeschouwing.