Wat is het heet, hè?
Klopt man. Maar ik kan het wel gebruiken voor mijn boek, is een leuk detail, daar was het zand ook altijd zo warm.
Hij stopte met lopen en keek me verbaasd aan.
Wat zeg je nou?

Vorige week tijdens die zinderende hitte ging ik met een vriend, Jesse, naar Blaarmeersen. Blaarmeersen is een recreatieplas hier in Gent. Paar bomen, tot een paar weken geleden prachtig groen gras, en bij de waterrand een opgespoten stuk strand. Daar loop ik het liefst op blote voeten, want een van mijn grootste ergernissen is om op slippers door zacht zand te jakkeren. Naast het gevoel alsof je opnieuw moet leren lopen, schieten er altijd weet ik veel hoeveel zandkorrels het binnennetje van je zwembroek in. Maar allemachtig, de zon leek het strand in vlam te hebben gezet. Het zand brandde onder onze voeten.

Al twee jaar vertel ik aan bijna niemand waar mijn boek over gaat. Nu floepte het er ineens uit. De deadlines voor de crowdfunding en mijn manuscript komen steeds dichterbij. Het houdt me in mijn greep, alsof er ergens in mijn achterhoofd continue door mijn manuscript gebladerd wordt. En zodra er een herkenning is, schiet het door naar mijn bewustzijn. Zoals het brandende zand, waar Jesse over begon.

We gooiden onze handdoeken uit, keken elkaar kort aan, haalden onze schouders op en smeerden elkaars rug in. Ondertussen vertelde ik verder waar het verhaal over ging. Ik merkte dat ik het prettig vond dat hij voor even met zijn rug naar me toe zat. In het begin haperde ik wanneer ik over het verhaal vertelde. Aan de ene kant omdat ik bang ben voor de afwijzing, aan de andere kant omdat ik het moeilijk vind om tot de kern te komen. Maar nu ik het aan steeds meer vrienden vertel die me helpen bij de voorbereiding van de crowdfunding, krijg ik meer vertrouwen en gaat het me beter af.

Ik werk momenteel aan een korte samenvatting, die op de crowdfundingpagina komt te staan. Jullie hoeven dus ook niet lang meer te wachten, want woensdag 19 september start de actie.

Tot de volgende!