Ik herschrijf nog altijd driftig mijn manuscript, maar lig niet helemaal op schema. De wetenschap dat het manuscript na een succesvolle crowdfundingactie naar de redacteur van de uitgeverij gaat, drukt als lood op mijn schouders. Alsof er naast de interne criticus, nu al een extra stel ogen meekijkt die hoofdzakelijk de volgende opmerkingen afvuurt: deze zin op dit moment is niet logisch, of, deze zin is té logisch.

Een succesvolle crowdfundingactie. De drie woorden uit de inleiding stonden in een mum van tijd op papier. Maar allemachtig, ik kan niet ontkennen dat ik tijdens het typen van het woord succesvolle mijn maag heel even voelde samentrekken. Ik weet dat er straks spannende weken aanbreken, maar ga er alles aan doen om het project te laten slagen. Want als het lukt, geldt de finishlijn als startschot voor iets waanzinnig moois.

Afgelopen maandag was de deadline voor de auteursfoto, het promotiefilmpje en de verschillende teksten en tegenprestaties die op de projectpagina van de crowdfunding komen te staan. Ik zette de mail klaar, controleerde de inhoud van alle bijlagen (ook na het uploaden nog een keer), en keek of ik de goede link van WeTransfer had toegevoegd. Ik herlas de mail en verstuurde het naar de uitgever. Ik waande me voor even weer een student, na het inleveren van de eindscriptie.

Ik had maanden naar de deadline van afgelopen maandag toegewerkt. Ik wilde eigenlijk al voor het weekend de mail naar de uitgever sturen, ik had alles af. Maar toch twijfelde ik ineens over sommige benamingen van de tegenprestaties en die ene zin en dat ene woord in de samenvatting. Net als bij mijn manuscript ervaar ik dat nu het er echt om gaat, ik nog kritischer word. Dat vind ik lastig, ik weet namelijk niet of het me helpt, of het mijn werk beter maakt. Het levert vooral stress en ellenlange overpeinzingen op. Zo zat ik afgelopen zondag alsnog de hele dag achter mijn computer, terwijl de zon eindelijk weer eens scheen.

Groeten van de bleke schrijver uit Gent.