Allemachtig. Met een trillende hand klikte ik gister stipt om elf uur op de muis om de Facebookpost te delen. Even daarvoor had ik per ongeluk alleen het filmpje online gezet. Wist ik veel dat het na het uploaden meteen gedeeld zou worden. Ik zette opnieuw de post klaar, nu met tekst. Inmiddels zijn we bijna 1.800 views en 2.537,50 euro verder.
Ik was gister misselijk van de spanning. Niet eens zozeer over het doel om 5.000 euro te halen, maar om op deze manier met je snufferd in de openbaarheid te komen, is compleet nieuw voor mij. Anderhalf jaar lang postte ik op woensdag mijn blog op Facebook, en bekeek een paar uur later de reacties. Nu kon ik het scherm onmogelijk loslaten. Iets na enen schoof Zufan een omelet onder mijn neus, anders had ik de lunch ongetwijfeld overgeslagen.
De hele middag raasde ik met 160 kilometer per uur over de snelweg, met mijn zwetende handen aan het stuur geklemd. Borden met bedragen langs de weg doemden op. Ik wilde alles zien, zelfs de hectometerpaaltjes met de melding dat iemand mijn bericht op Facebook had gedeeld, of de likes op Instagram. Reacties op mijn e-mails knalden uit de radio. Ik scheerde langs auto’s met boeken en boekenleggers achter het stuur, om zelf weer ingehaald te worden door een pretpakket. Constant keek ik om me heen, zonder precies te weten hoelang deze rit zou duren. Gewoon gaan.
Om zes uur stapte ik uit. Nederland en België schoven aan tafel, of maakten zich klaar voor de eerste pot van Ajax in de Champions League. Ik trok mijn joggingsbroek uit, pakte een spijkerbroek en ging patatten halen. De frisse lucht deed me goed.
Inmiddels rijd ik met 120 kilometer per uur over de snelweg, maar toen ik vanmorgen wakker werd, greep ik meteen naar mijn telefoon. Herkenbaar verhaal, stond er in een WhatsApp. En twee nieuwe donaties. Aan eenieder die al heeft gedoneerd: superbedankt voor je steun! Dat ik op de tweede dag al op de helft zou zitten, had ik niet durven hopen.
Het is een veelbelovende start, om dit verhaal te kunnen gaan vertellen!
Tot de volgende.
