Mijn hand trilde toen ik de baksteen losliet. Ik ging aan een klein tafeltje zitten, waar een vrouw met een naambordje op mij zat te wachten. Ook ik had een naambordje op mijn borst geplakt. Anderhalve meter naast ons stond al het volgende tafeltje. We schudden elkaars hand, maar tastten vooral af. Een dof geluid aan de onderkant van de tafel verraadde dat mijn knie trilde. De speeddate was begonnen.
Ik vertelde alles wat ik leuk vind aan mijn baksteen. Dat die zowel luchtige bestanddelen bevat, als zwaardere donkere korrels. Dat ik maanden in de weer ben geweest met de klei, om de juiste vorm te vinden. En dat dit nog maar het begin is van het huis dat de naam manuscript zal gaan dragen. Ik vertelde over tekeningen van dit huis, die al jaren in mijn hoofd zitten. Over eerste schetsen die afgelopen november zijn gemaakt. Maar dat de rest nog te los zand is om al te kunnen overhandigen.
Ze knikte op de momenten dat ik daarop hoopte. Dat ik het nodig had. Ik keek haar onderzoekend aan, speurend naar signalen. Signalen om door te gaan, meer te vertellen. Of om mijn mond te houden, en een vraag te stellen. Ik had alles te verliezen, zij helemaal niets. Alsof ze thuis gewoon een man en twee kinderen had.
Ik ging met mijn handen over de steen, om mijn woorden kracht bij te zetten. Maar ik sprak een zin uit die totaal niet liep. Er brokkelde wat af. Meteen die onzekerheid. Zou ze het nog wel leuk vinden? vroeg ik mij af. Misschien kon ik de baksteen maar beter lekker thuis bewaren, om in een gekke bui er een steak op te bakken. Zonder dat iemand het zou zien.
Maar er was geen weg meer terug. Ik moest wel doorgaan. Want als ik haar kon overtuigen van de kwaliteit van de eerste steen, zou ze hopelijk ook gaan geloven in het huis. Een huis dat een plekje zou kunnen krijgen in haar uitgeversstraat.
Ik keek op de klok. Het was tijd voor die allesbepalende vraag: zullen we contact houden? Ik durfde hem niet te stellen. Bang om af te gaan. De stilte stelde daarom die vraag. En ik kreeg antwoord. Dat wilde ze. Ze vertelde dat ze gelooft in het uiteindelijke huis, en is benieuwd naar de kracht van de steen.
Wat was ik blij. Trots belde ik meteen mijn vriendin, om te vertellen over de date. Nu wacht ik in spanning af. Precies zoals de verhouding vaak ligt. Of er een tweede date komt? Dat hoor ik hopelijk volgende week. En jij ook.
