De baksteen is nog heel. Ik zat op mijn knieën poepresten uit het toilet te schrobben, toen mijn telefoon trilde. Ik schrok, waardoor er spetters over de rand vlogen. Spetters die nu voor altijd vereeuwigd zijn met de stof van mijn werkshirt. Ik ben er wel steeds beter in geworden, in het spettervrij kuisen van een toilet. De juiste druk op de binnenkant van de pot heb ik gevonden. Maar het bleekmiddel vloog nu in het rond, als de spetterpoep enkele dagen daarvoor.

Dit zou het zomaar kunnen zijn, dacht ik. Zeer ongelegen moment. Maar man, wat was ik benieuwd. Die nieuwsgierigheid deed gekke dingen met me. Gezien mijn vuile handen probeerde ik met mijn elleboog mijn mobiel uit de linker broekzak te schuiven. Ja, probeer dat maar eens. Het werkte, het beginscherm werd zichtbaar. Ik zette mijn linkervoet plat op de marmeren vloer, wat de druk op mijn broekzak precies genoeg verhoogde. Mijn mobiel stak nu half uit mijn zak. Ik zocht met mijn elleboog naar de homeknop, en drukte. Het scherm lichtte op. Zag ik wat ik hoopte te zien?

Jazeker. De uitgever heeft de twintig pagina’s die ik had meegegeven gelezen, en is mogelijke geïnteresseerd in een samenwerking. Ik juichte met de wc-borstel nog in mijn handen. Ik had even overal schijt aan. We gaan op tweede date.

Ik had niet verwacht nu al te gaan daten. Mijn manuscript is immers nog lang niet af. Afgelopen november ben ik begonnen. En deed ik mee aan een wereldwijde schrijfchallenge waarin je uitgedaagd wordt om in een maand tijd 50.000 woorden te schrijven. Dat zijn ongeveer 150 pagina’s in een doorsnee boek, dus moesten er per dag vijf pagina’s uitrollen. Dat was een mooie start. Hierdoor staat inmiddels mijn verhaal in grote lijnen op papier, maar meer dan een ruwe versie is het nog zeker niet. De twintig pagina’s zijn een voorzichtig begin van een tweede versie.

Ik vraag me daarom af of het niet te snel gaat. Want ik zie de tweede date als de meest cruciale. Met het zwaartepunt op de eerste minuten. Of beter gezegd, het allereerste moment. Je ziet elkaar, nadert elkaar. De beslissing die daarna volgt is cruciaal. Wordt het drie zoenen op de wang, of één op de mond.

Ik verwacht eigenlijk gewoon een hand. Er zijn opmerkingen over mijn geschreven werk. Terechte, denk ik. Ik ben benieuwd hoe ik daarmee omga, of ik het mij niet te persoonlijk aantrek. Op de schrijfdag vertelde een debutante dat ze twee maanden niet heeft kunnen schrijven nadat er kritiek was geweest op haar tekst. Gent heeft veel te bieden, maar dan wordt het een lange lente.

Toch loop ik er niet voor weg. De date vindt volgende week donderdag plaats op een nog nader te bepalen locatie. Mijn volgende blog gaat over een hele specifieke locatie. Een plek waar de basis is gelegd voor het leven hier, al wist ik dat toen nog niet.