Ik schrijf deze blog ter nagedachtenis van mijn jeugdvriend Mathieu Cijsouw. Omdat tijd geen grenzen hoeft te kennen.
Elf jaar geleden kwam Mathieu om het leven tijdens een verkeersongeval. Hij woonde een straat achter mij, en hoewel we op nog geen zeshonderd meter van onze middelbare school woonden, fietsten we er toch samen heen. Altijd met zijn drieën, want Rick had mij dan al opgehaald. Ik probeer terug te denken aan waar we het in die paar honderd meter altijd over hadden. Vast over de voetbaltraining die avond ervoor, of op welke wedstrijden op het TOTO-formulier we ons foldergeld zouden inzetten bij de tabakszaak in de stad tijdens een ‘mediatheekuur’. Wellicht ging het over de korte rok van de lerares Duits. De toekomst, daar waren we geen seconde mee bezig.
Want dat was een vanzelfsprekendheid, die was er gewoon. Tot op vrijdagmiddag 1 september 2006, 16.10 uur. Een uur daarvoor waren we met zijn drieën naar huis gefietst, verwachtingsvol over Mallorca – Real Zaragoza, waar we de uitploeg hadden laten winnen. Konden we toch even mooi zes euro pakken, met slechts één euro inzet. Groter was onze wereld op dat moment nog niet. Dat kwam later allemaal wel. We zwaaiden.
Dat we je toen hebben uitgezwaaid, kon ik een paar uur later niet bevatten. De tranen stroomden over mijn wangen, ik was boos op alles. Ik snapte er helemaal niks van. Met alle vrienden zochten we elkaar ’s avonds op in de voetbalkantine van vv Kloetinge en ook de volgende dag op school. We hebben elkaar voor het eerst zien huilen, zelfs dat maakte ons als zestienjarigen niets uit. We konden ons niet voorstellen dat we je nooit meer zouden zien.
Een keer per jaar kijk ik je even aan op de foto aan de muur. Op een zondag rond je sterfdatum bezoek ik met Rick, Jan-Willem en Jeffrey je ouders, je broer en zijn vriendin. Zo ook afgelopen zondag. Door onze verhalen over het afgelopen jaar, leef jij op die dag ook weer. Alsof elk verhaal op jou van toepassing zou kunnen zijn. Op het moment dat je ter sprake komt, slikken we even.
Want elf jaar, dat klinkt lang. Maar niet op die dag. Dan vervaagt voor even de tijd.