Postkantoor 00/00/00: een bestaande postbus voor brieven van en naar overleden mensen. Om uit te kunnen spreken wat nooit is gezegd, het gemis te verlichten of om herinneringen op te halen. Ik schreef ook een brief. Terwijl ik hem dicht likte, tolde mijn hoofd nog na.

Creatief Schrijven VZW zocht gastbloggers voor de boekenbeurs in de Expo in Antwerpen. Ik meldde me vorige week aan, en werd geselecteerd. Opdracht: bloggen over een van de activiteiten in de stand van Creatief Schrijven. Prima, ik zit midden in de afrondende fase van mijn manuscript. Een aantal schrijftips of tips over het vervolgproces zijn altijd meegenomen. Ik keek woensdagavond na het opslaan van mijn manuscript goed welke activiteit de organisatie me precies had toegewezen.

Postkantoor 00/00/00.

Ik zette de wekker wat eerder dan ik van plan was en besloot zelf ook een brief te schrijven. Ik dacht – dat doe ik wel even. Een absolute misvatting. Dat we als pubers samen naar school fietsten, Champions League keken of repten over de korte rok van de lerares Duits, zijn gedachten die af en toe opduiken. Hem rechtstreeks aanspreken in een brief, riepen hele andere soorten emoties op. Ik was hier totaal niet op voorbereid. Ik schreef hem bijna mijn gedachten uit, alsof ik hem straks kon appen hoe laat we vanavond af zouden spreken. Het was beangstigend, en ontzettend fijn tegelijk.

In de auto kwam ik langzaam los van het gevoel dat ik ervaarde tijdens het schrijven van de brief, zoals een intense droom door kan sluimeren gedurende de ochtend. Het hield me in mijn greep, gelukkig had ik een vrije doortocht over de ring van Antwerpen. Gezien de nationale feestdag gister, een doordeweeks unicum. Toen ik de Expo binnenstapte, waaide de drukte me weer tegemoet. Stapvoets struinde ik langs boekentafels. De brief drukte mijn rugzak als lood tegen mijn rug. Ik wist nog niet of ik hem ook echt op de post wilde doen.

Bij de stand van Creatief Schrijven raakte ik aan de praat met de initiatiefneemster. Toen ze een klein meisje was zei haar oma vlak voordat ze stierf, dat ze een brief zou schrijven. Maar dat die wel lang onderweg zou zijn. Twee jaar geleden besloot ze een postbus te openen en schreef ze zelf een brief aan haar oma. Inmiddels ontving ze 140 brieven van andere mensen naar een overleden dierbare. De brieven worden bewaard in een kluis. De filosofie is dat ze door zo weinig mogelijk mensen worden gelezen. Een kunstenaar maakt een tekening bij elke brief. Binnen een paar maanden ontvang je als schrijver van de brief een kaartje op de mat, met een quote en een digitale afdruk van de tekening.

Ik overhandigde mijn brief.